Gözyaşım Düştü Ateşe,
Düştü ışığa, düştü yangınına...
Sönmedi alevler; çoğaldıkça çoğaldı..
Pervane Bende, ışık Bende,
Sen, Bende... büyüdü!
Ah!
Esrik Sevdalardan Geçemedim!
Bir kibritle aşkı yakıp kül etmeye çabalarken, çoğalttım!
Yangının sardı yine içimi, ve aydınlattı
Senle Dolan Gecemi
~Sensiz~.
Bir Sokak aradım; Sığınacağım,
Yangınımla üşümeyeceğim...
Ama çıkmadı hiçbir Sokak Sevdasıyla Yananlara!
Sokaklar,
bu Sevdayla tutuşmaktan,
Yanmaktan korktu.
Yangınımı kim taşıyacak o zaman,
Kim Paylaşacak
~Senden Başka~
Sensizliğimi Bensizliğinle?
Üşüyen Yalnızlığım,
Üşüyen Yangınım, Üşüyen Ben(d)im...
Öyle sensin ki içimde...
Hiç bu kadar üşümemiştim
Güneş bana Yakınken.
